Denemarken: MØN

Møn is het eiland dat vooral bekend is vanwege zijn krijtrotsen. “The white Cliffs of Dover”, maar dan in Denemarken. Je zou het toeristisch kunnen noemen, met zijn zeer uitgebreide informatiecentrum, een stevige prijs om betaald de auto te parkeren, en tientallen jonge, oude, Deense, niet-Deense mensen die dezelfde wegen bewandelen. Maar… je ziet dan ook wel iets heel moois. Bovenop de rotsen heb je een prachtig uitzicht over de Oostzee. Daar is die dan: wit, blauw, groen.  En je kunt naar beneden kijken: “Het lijken wel kaboutertjes die daar op het strand lopen.” Zelf zijn we ook naar beneden gelopen over “de langste trap die ik ooit heb gezien. Zo lang dat die wel de lucht in gaat”. Eenmaal beneden was het net zo indrukwekkend als boven. Heel veel jaren liggen hier, hier zie je de aarde en de zee. Hier vind je de restanten van het leven van miljoen jaar geleden terug in fossielen.

Denemarken Oostzeeroute: AlsÆrøLangelandLollandFalsterBogøMønSeelandFunen-Langeland-Ærø-Als

Gids Denemarken Oostzeeroute (Ook te koop bij: bol, amazon en de zwerver)

De fietsen en de bagage hadden we achter gelaten bij onze overnachtingsplek, de jeugdherberg. Het was tijd geworden om bij te komen, even in een bed te slapen en terwijl het regende, binnen te spelen met andere kinderen of op een bank een boek te lezen. Fietsen naar de krijtrotsen is fietsen naar het hoogste punt. Dat betekende dus: klimmen-dalen-klimmen door een afwisselend landschap over redelijk rustige weggetjes. Ik ben niet echt een klimgeit, dus ik hield me voor dat elke klim een stapje omhoog was naar de echte klim (het heet per slot van rekening Møns Klint). Maar fietsend naast de zee wist ik dat de afdalingen evenredig waren met de geklommen kilometers. Zou ik ooit sneller kunnen klimmen als ik geen bagage heb van twee voortassen, twee achtertassen, een stuurtas, een aanhangfiets met een kleuter en twee fietstassen erop? Denk het wel. Maar aan de andere kant, ik ben niet meer alleen tijdens mijn beklimmingen. Mijn kleuter van vier is er immers bij, om zich heen kijkend en vragen op me afvurend: ” Mama… waarom…” En dan volgde weer een vraag. Toen ik op het laatste stukje bij de krijtrotsen maar bleef zwijgen en hijgen, werd de vraagstelling wat bozer: “MAMA, waarom zeg je niets?” ” Omdat ik grr… omhoog probeer te fietsen en het lukt niet!” Oh. Het was het einde van de dag, we hadden de afslag van het fietspad door het bos gemist waardoor we over de modder en langs de file van auto’s ons een weg naar boven probeerden te fietsen. Het was niet grappig… maar wel noodzakelijk. Hadden we het fietspad trouwens wel gevolgd, dan hadden we een afdaling en een helling van 15% over een bospaadje gehad. Dat was zeer waarschijnlijk niet gelukt met alle bepakking…

En toen we er waren, waren we allemaal op. 50 Kilometer is wel veel, zeker als je een kleuter op een aanhangfiets bent. En het was dus een prima keuze om hier op Møns Klint te hebben gestopt.

Plaats een reactie